دانشجويي كه سال آخر دانشكده خود را مي‌گذراند به خاطر پروژه‌اي كه انجام

 داده بود جايزه اول را گرفت

او در پروژه خود از 50 نفر خواسته بود تا دادخواستي مبني بر كنترل

 سخت يا حذف ماده شيميايي «دي هيدورژن مونوكسيد» توسط دولت

را امضا كنند و براي اين درخواست خود، دلايل زير را عنوان كرده

بود:

.

.

.

1-مقدار زياد آن باعث عرق كردن زياد و استفراغ مي‌شود.

2- عنصر اصلي باران اسيدي است. 

3-وقتي به حالت گاز در مي‌آيد بسيار سوزاننده است.

4- استنشاق تصادفي آن باعث مرگ فرد مي‌شود. 

5-باعث فرسايش اجسام مي‌شود.  

6-حتي روي ترمز اتومبيل‌ها اثر منفي مي‌گذارد.

7-حتي در تومورهاي سرطاني يافت شده است.

.

.

.

از پنجاه نفر فوق، 43 نفر دادخواست را امضا كردند. 6 نفر به طور كلي

علاقه‌اي نشان ندادند و اما فقط يك نفر مي‌دانست كه ماده شيميايي 

«دي هيدروژن مونوكسيد» در واقع همان آب است!

عنوان پروژه دانشجوي فوق «ما چقدر زود باور هستيم» بود!!